The Little Garden Caffee

🌿 ધ લિટલ ગાર્ડન કેફે

મીરા ધ લિટલ ગાર્ડન કેફેની છેલ્લી ટેબલ સાફ કરી રહી હતી, ત્યારે સાંજનો ભીડ થોડો ઓછો થવા માંડ્યો હતો. તાજા બ્રેડની સુગંધ હવામાં ફેલાઈ હતી, જે બારી પાસે રાખેલા લવેન્ડરના કૂંડાઓની મીઠી સુગંધ સાથે ભળીને આવતી હતી.

તેને આ નાનકડું કેફે ખોલીને છ મહિના થયા હતા. આ કેફે તેની દાદીમાના જૂના ઘરમાં શરૂ કર્યું હતું. જ્યારે તેણે દિવાલોને ગરમ પીળા રંગે રંગી અને સેકન્ડ-હેન્ડ ખુરશીઓ ગોઠવી, ત્યારે પાડોશીઓ હસી પડ્યા હતા.
“અહીં કેફે? કોઈ નહીં આવે,” તેઓએ કહ્યું હતું.

પણ લોકો આવ્યા. માત્ર કોફી માટે નહીં, પણ મીરાના મીઠા સ્મિત માટે, હાથથી લખાયેલા મેન્યુ માટે, અને એ માટે કે તે દરેકનું નામ યાદ રાખતી હતી. તેને ખબર હતી કે કોને વધારે ખાંડ ગમે છે, કોને બારી પાસેની સીટ જોઈએ છે, અને કોણ માત્ર શાંતિ માટે આવતું હતું.

એક સાંજે, એક વૃદ્ધ માણસ શાંતિથી અંદર આવ્યા, હાથમાં એક જૂનું પુસ્તક હતું. તેઓ ખૂણાની ટેબલ પર બેઠા, કશું મંગાવ્યું નહીં, ફક્ત વાંચતા રહ્યા. મીરાએ કંઈ પૂછ્યું નહીં; તેણે ફક્ત એક કપ ચા તેમની ટેબલ પર મૂકી દીધો. તેમણે આશ્ચર્યથી જોયું અને નરમ સ્મિત કર્યું.

તે દિવસથી તેઓ દર સાંજે આવવા લાગ્યા. ક્યારેક તેઓ વાત કરતા—વરસાદ વિશે, પુસ્તકો વિશે, કે પછી કંઈ નહીં. ધીમે ધીમે અન્ય લોકો પણ આવવા લાગ્યા, કેફેના આ શાંત જાદુ તરફ આકર્ષાઈને. એકલવાયો વિદ્યાર્થી અહીં અભ્યાસ કરવા લાગ્યો. એક યુવાન દંપતીની પ્રથમ મુલાકાત અહીં થઈ. એક મા લાંબા દિવસો પછી આરામ લેવા આવતી.

મહિનાઓ વીતી ગયા, અને ધ લિટલ ગાર્ડન કેફે ફક્ત કેફે ન રહ્યું; તે એક એવું સ્થાન બની ગયું, જ્યાં અજાણ્યા લોકો પોતાને ઘર જેવું અનુભવતા.

એક રાતે, જ્યારે મીરાએ દુકાનનું તાળું માર્યું, તેણે બહારની ઝગમગતી લાઇટ્સ તરફ જોયું અને હૃદયમાં એક ગરમાશ અનુભવ્યો. તેણે કંઈક એવું બનાવ્યું હતું જેના પર તેની દાદીમાને ગર્વ થયો હોત—ફક્ત એક વ્યવસાય નહીં, પરંતુ એક સુરક્ષિત જગ્યા જ્યાં દયાળુતા કોફી કરતાં પણ વધારે ગાઢ ઉકાળાતી હતી.