Autumn’s Moments

🌸 પાનખરની પળો

વૃદ્ધાશ્રમના બગીચામાં બેઠેલા દાદા સાહેબ રોજ સાંજના સૂર્યાસ્ત જોતા. તેમની આંખોમાં અનગિનત યાદો હતી—ક્યારેક પરિવારની, ક્યારેક કામના દિવસોની, તો ક્યારેક તેમની પત્ની મીરાની. મીરાને ગુજરીને વર્ષો વીતી ગયા હતા, પરંતુ દાદાના દિલમાં તેનો સ્મિત હજી જીવતું હતું.

એક દિવસ આશ્રમમાં એક નાની છોકરી, આરવિ, તેના માતા-પિતાની સાથે આવી. આરવિ શાંત અને થોડું શરમાળ સ્વભાવની હતી. દાદા સાહેબે તેને હાથ હલાવીને બોલાવ્યું.
“મારા સાથે બેસીશ?” તેમણે હળવા સ્મિતથી પૂછ્યું.

આરવિ પહેલા સંકોચાઈ, પછી દાદાના બાજુમાં બેસી ગઈ. તેઓ બંને લાંબા સમય સુધી કંઈ બોલ્યા નહીં. આરવિએ માત્ર દાદાના હાથ પકડી રાખ્યા. દાદાના હૃદયમાં વર્ષો પછી કોઈએ આટલી નિઃશબ્દ ગરમી આપી હતી.

પછીથી આરવિ દર સાંજે આવવા લાગી. દાદા સાહેબ તેને વાર્તાઓ કહેતા—પાનખરના ઝાડોની, વરસાદમાં રમવાના દિવસોની અને મીરા સાથેના મીઠા પળોની. આરવિ હસતી, તાળીઓ પાડતી અને દરરોજ એક નવું ચિત્ર દોરતી.

સમય જતાં દાદાના દિવસોમાં એક નવી કાંતિ આવી ગઈ. આરવિએ પણ પોતાના સ્કૂલમાં એક નિબંધ લખ્યો—“મારો શ્રેષ્ઠ મિત્ર દાદા સાહેબ છે.”

એક દિવસ, આરવિના માતા-પિતા આશ્રમમાં આવ્યા અને દાદા સાહેબને કહ્યું:

“તમે આરવિને ઘણો આનંદ આપ્યો છે. શું તમે અમારા પરિવાર સાથે રહેવા ઈચ્છશો?”

દાદાના આંખોમાં આંસુ આવી ગયા. વર્ષો સુધી એકલતા પછી, તેમને ફરી પરિવાર મળ્યો હતો.

તે દિવસથી પાનખરના બગીચામાં રમતાં આરવિ અને દાદા સાહેબને જોતા દરેક વ્યક્તિ સમજી ગયો—

ક્યારેક પ્રેમ અને પરિવાર લોહીના બંધનોથી નહીં, પણ હૃદયના બંધનોથી બને છે.