Lamp of Prayer

🪔 પ્રાર્થનાનો દીવો

ગામના નાનકડા મંદિરમાં દરરોજ એક વૃદ્ધ પુરુષ સાંજ પડતા પહેલી આરતીનો દીવો પ્રગટાવતા. ગામવાસીઓને લાગતું કે આ એક સામાન્ય ક્રિયા છે, પણ એ વૃદ્ધ માટે તે દીવો જીવનનો આધાર હતો.

વર્ષો પહેલાં તેણે પોતાનો પરિવાર ગુમાવ્યો હતો. દુખથી ઘેરાયેલા દિવસોમાં તે મંદિરમાં આવીને રડ્યો અને ભગવાન પાસે એક જ પ્રાર્થના કરી:

“હે પ્રભુ, મારા જીવનનો માર્ગ બતાવો.”

તે દિવસથી દર સાંજે તે દીવો પ્રગટાવતો. ધીમે ધીમે ગામના લોકો તેને જોતા અને પ્રેરિત થતા. કોઈ બીમાર થતો તો મંદિરમાં આવીને શાંતિ અનુભવીને જતો. કોઈ દુઃખી હોતી તો દીવાના પ્રકાશમાં આશાનો કિરણ પામતી.

એક દિવસ ગામના બાળકોએ વૃદ્ધને પૂછ્યું:

“દાદા, તમે રોજ દીવો કેમ પ્રગટાવો છો?”

વૃદ્ધ સ્મિત કરીને બોલ્યા:

“બેટા, દીવો પ્રગટાવવો એટલે ભગવાનને યાદ કરવું. જ્યારે આપણે એક દીવો પ્રગટાવીએ, ત્યારે માત્ર મંદિર જ નહીં, આપણું હૃદય પણ પ્રકાશિત થાય છે. અને જ્યારે હૃદયમાં પ્રકાશ હોય, ત્યારે અંધકાર આપણું કશું બગાડી શકતું નથી.”

તે દિવસથી દરેક સાંજે ગામવાસીઓ પણ પોતાની પોતાની ઘરમાં દીવો પ્રગટાવવા લાગ્યા. ગામમાં ભલે ગરીબી હતી, પણ દરેક ઘરમાં એક દીવો ભગવાનનો આશીર્વાદ લઈને ઝળહળતો હતો.

💡 વાર્તાનો સાર:

સાચો પ્રકાશ ઘરમાં નહીં, દિલમાં દીવો પ્રગટાવવાથી આવે છે. ભગવાનનો દીવો એ આશા, પ્રેમ અને શાંતિનો પ્રતિક છે, જે આપણું જીવન અંધકારમાંથી બહાર લાવે છે.