LETTER

🌸 પાકીટનો પત્ર

રવિ રોજ ઓફિસ જતા રસ્તે એ જ ચાની કીટલી પાસે રોકાતો. તે કીટલીનો માલિક, નાનો છોકરો અનિલ, હંમેશાં સ્મિત કરતો. સાત વર્ષનો હશે, પણ મોટી ઉંમરના માણસ જેવી શાંતિ તેના ચહેરા પર દેખાતી.

એક દિવસ રવિએ ધ્યાન આપ્યું કે અનિલના હાથમાં ગરમ ચા ભરેલી ગ્લાસો હોવા છતાં કોઈ ઝલઝલાટ નહોતો. “સ્કૂલ કેમ નથી જતો?” રવિએ હળવાશથી પૂછ્યું.
અનિલે હસીને કહ્યું, “મમ્મી બીમાર છે. પૈસા કમાવા પડે.”

આ સાંભળીને રવિનો દિવસ વિચારોમાં વીતી ગયો. બીજા જ દિવસે તેણે અનિલને એક નાની બેગ આપી. તેમાં કલર પેન્સિલ્સ, નોટબુક અને એક પત્ર હતો. પત્રમાં લખ્યું હતું:
‘મને તારી ચા બહુ ગમે છે. પણ મને તારી સ્મિતવાળી આંખો સ્કૂલમાં પણ જોવી છે. વાંચવાનું ક્યારેય છોડતા નહીં.’

અનિલની આંખોમાં ચમક આવી ગઈ. તેણે પહેલીવાર પોતાની ચાની કીટલી થોડું વહેલું બંધ કરી અને બેસીને લખવાનું શરુ કર્યું.

વર્ષો પછી, જ્યારે રવિ વૃદ્ધાશ્રમમાં બેઠો હતો, ત્યારે એક યુવાન ડોક્ટર તેને જોવા આવ્યો. તે જ અનિલ હતો. તેની ગળામાં સ્ટેથોસ્કોપ લટકતું હતું, પણ આંખોમાં એ જ સ્મિત હતું.

“તમે મને પત્ર લખ્યો હતો ને?” અનિલે હળવાશથી કહ્યું. “તમે મને કલમ પકડી શીખવી. આજે હું બીજાઓને સ્વસ્થ કરી શકું છું.”

રવિની આંખોમાં આંસુ આવી ગયા. ક્યારેક એક નાનું પત્ર, એક સાચી લાગણી, આખી જિંદગી બદલી શકે છે.