એક નાનકડા ગામમાં એક વૃદ્ધ માણસ રહેતો હતો — નામ હતું દીનાનાથ કાકા. એ રોજ સવારે પોતાનો નાનો ખેતર જોઈ આવતો અને ગામની બહારના રસ્તા પાસે એક ખાલી મેદાનમાં કંઈક ખોદતો રહેતો.
એક દિવસ એક યુવાન છોકરો ત્યાંથી પસાર થતો હતો. એને કાકા શું કરે છે એ જોવાની ઉત્સુકતા થઈ. એ બોલ્યો,
“કાકા, તમે રોજ અહીં શું કરો છો? આટલી ઉંમરે ખાડા ખોદવાનું શું કામ?”
દીનાનાથ કાકા હળવે સ્મિત કરીને બોલ્યા,
“બેટા, હું અહીં વટવૃક્ષના બીજ વાવું છું.”
છોકરો હસ્યો, “પણ કાકા! વટવૃક્ષ તો ખૂબ ધીમું ઉગે છે! તમે તો એનો છાંયો પણ નહીં જોઈ શકો!”
કાકા શાંત સ્વરે બોલ્યા,
“હા, હું કદાચ એ છાંયો નહીં જોઈ શકું… પણ મારા પછી જે લોકો અહીંથી પસાર થશે, તેઓ એ છાંયામાં આરામ કરી શકશે. એ જ તો સાચો આનંદ છે.”
વર્ષો વીતી ગયા… કાકા હવે નહોતા, પણ એ સ્થળે ત્રણ વિશાળ વટવૃક્ષ ઊગી ગયા હતા. હવે મુસાફરો ત્યાં બેસીને આરામ લેતા, બાળકો રમતા, અને ગામવાળા એ જગ્યાને “દીનાનાથની છાંયો” કહેતા.
🌿 શિક્ષા:
સાચા સદ્કર્મનો લાભ તાત્કાલિક ન મળે — પણ એનું ફળ પેઢીઓ સુધી મળે છે. 🌳